آیا تا به حال از کودک خود خجالت زده شده اید؟

وقتی از حرف بچه ها خجالت زده می شویم

بچه ها هیچ حرفی را در خود نگه نمی دارند، که گاهی این موضوع حسابی ما را به دردسر می اندازد اما خوشبختانه راه هایی برای کنترل این رفتار وجود دارد.

برگردیم به کودکی پسر 4 ساله ام، وقتی که درست مثل هم سن و سال های خودش هر آنچه که به ذهنش می رسید، بلند به زبان می آورد. مثلا وقتی در مطب دکتر در اتاق انتظار بودیم در مورد رنگ پوست همه آدم های حاضر نظر می داد. اما کودکان در این سن بی ادب یا نژادپرست نیستند و یک کودک 3 یا 4 ساله فقط دقیقا نمی داند چه مسایلی برای صحبت کردن در محافل عمومی مناسب است.

به او تشکر کردن را بیاموزید

دختر کوچولوی من کادوی تولدی که مادربزرگش برایش آورد را به محض باز کردن به گوشه ای انداخت و با ناامیدی گفت:" من این و دارمش". حالا نوبت شماست که از ابراز احساساتش که در کمال صداقت بود به بهترین نحو استفاده کنید و هنر"بخشنده بودن" را به او یاد بدهید.

ممکن است در آن لحظه بسیار آزرده خاطر بشوید ... اما آرامش خودتان را حفظ کنید. رفتار بد او به هیچ وجه عمدی نیست. طوری بنشینید و تا سطح چشمان او پایین بیایید و به او در مورد این داستان توضیح دهید: " ما همیشه وقتی هدیه ای دریافت می کنیم می گوییم متشکرم " پس از آن در ادامه این آموزش، این کار را در منزل با هم تمرین کنید.

کمی نقش بازی کنید، مثلا اسباب بازی یا وسایل خانه را در کاغذی بپیچید و به نوبت این هدیه فرضی را به هم بدهید و از هم دریافت کنید، همزمانی که آن را باز می کنید برای فرزندتان توضیح دهید که همیشه می توان یک مورد خوب راجع به هدیه پیدا کرد تا به آن اشاره کرد چه یک بازی کامپیوتری پیشرفته باشد باشد چه یک توپ معمولی.

حساسیت خود را بروز دهید

خب بچه ها در سنین کودکی حرف هایی می زنند که باعث شرمندگی ما می شود و این کاملا اجتناب ناپذیر است. مثل اینکه به یکی از همسایه ها اشاره کند و بگوید "اون آقا چاقه رو ببین!". اگر در این موقعیت بودید ابتدا خودتان را به نشنیدن بزنید و بعد از اندک زمانی با آرامش کودک را متوجه این موضوع کنید که این اصلا کار خوبی نیست که درباره مشخصات ظاهری افراد در جمع نظر بدهیم.

اما عصبانی نشوید. کودکان در این سن به عمد حرف نامربوط نمی زنند. پس دلیل عصبانیت شما را نمی فهمند. از طرفی او را مجبور به عذرخواهی نکنید و خودتان از آن آقا عذرخواهی کنید.

وقتی به منزل رسیدید برایش توضیح دهید که وقتی بیرون هستیم اگر متوجه مسئله ای در بدن یا شکل آدم ها شدیم بهتر است که در خودمان نگه داریم و بعد وقتی به خانه رسیدیم با مامان راجع به آن صحبت کنیم. اما محض احتیاط برای یادآوری برایش یک کد تعریف کنید مثلا وقتی دارد این کار را انجام می دهد دستانش را بفشارید تا ادامه ندهد و متوجه موقعیت بشود و لطفا اصلا با حرکت چشم او را تهدید نکنید!

به خودتان گوش کنید

بیایید رو راست باشیم. ما نمی توانیم هر آنچه کودکان می گویند را کنترل کنیم اما می توانیم حرف های خودمان را مدیریت کنیم. پس نه تنها باید مراقب حرف زدنمان باشیم بلکه باید بدانیم اولین قدم در این راه را خود ما باید برداریم.

حتی غر زدن هایی که زیر لب راجع به مغازه دار،همسایه،و ... می گوییم هم از زیر چشمان بچه ها رد نمی شود.